hayaller..

Yine hayaller..

Hiç bitmeyecek bir düşünceler silsilesinin terkisine diz çökmüş, sadece hüznün kelimelerini biliyorum ben. Yazık.

Oysa ne olurdu sanki yarin teninde tenim, söylediğim sözlerin bir ömrü olsa? Be bilinse kıymeti kıyametten önce hani..

Kime deydiyse gözlerim hep acı gördüm. Çocukluğumda sütümdeydi o, olgunluğumda saçımın akında!

Uyusam uyansam keşke, her şey farklı olsa..

Geçmişimden pişman değilim fakat yinede dokunuyor bunca gözyaşı erkek adama!

Yutkunuyorum, kara bir delikten içeri süzülüyor mutsuzluğum. Yanaklarım ıslanıyor. Gözyaşlarım son damlasına kadar kuru oysa peki neden? Neden hala…?

Düşünüyorum öyleyse? demiştim. Descartes’dan örneklemişti arkadaşım. Öyleyse varım!
Varla yok arasında yerim ve karanlık önüm arkam sağım solum! Tükeniyorum, kalmadı hiç umudum!

Kim vurduya gitmiş örtbas bir cinayeti her gün tekrar yaşıyorum. Her gün aynada kendimi öldürüp defalarca, defalarca yüzümü yıkıyorum!

Kendi yitirmenin eşiğinden atladım artık, artık hiçbir surette var olamaz aşka yüz tutmuş bedenim. İçimde hüznü var sahile vurmuş boş bir teknenin!

Sevgiyle gelen gelsin demek isterdim. Ne olursa olsun gelsin yada insan. Ve fakat öyle yandı ki canım sürekli kucak açmaktan..

Yoruldum.

Anlatamam!




uur